Αφού λοιπόν το μάθημα της Γλώσσας θέλει να ασχοληθούμε με την "Γειτονιά μας"  είπαμε κι εμείς να σας την γνωρίσουμε καλύτερα. Μπορεί το βιβλίο να μιλάει για το Κολωνάκι, εμείς όμως μένουμε στις 40 Εκκλησιές και νομίζουμε πως αξίζει να πάρετε μια άποψη... Παρακάτω θα δείτε λοιπόν, την ιστορία των δρόμων των 40 Εκκλησιών, όπως μας την διηγήθηκαν οι γιαγιάδες μας και την συμπληρώσαμε με στοιχεία από το διαδίκτυο. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, που μας έφεραν - κι ελπίζουμε κι εσάς - πιο κοντά στην ιστορία της ίδιας της πόλης μας... Διαβάστε λοιπόν παρακάτω...

 

Η γειτονιά μου ονομάζεται Σαράντα Εκκλησιές. Η γειτονιά μου βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και ανάμεσα στα πανεπιστήμια και στο δάσος του  Σεϊχ  Σου. Το όνομα της το πήρε από την  πόλη Σαράντα Εκκλησιές στην Ανατολική Θράκη. Οι κάτοικοι της ήρθαν πρόσφυγες το 1922  από την ευρύτερη περιοχή της  Ραιδεστού.

 

Όταν πρωτοήρθαν οι πρώτοι πρόσφυγες δρόμοι δεν υπήρχαν. Αργότερα έγιναν χωματόδρομοι όπου περνούσε αμάξι μία φορά το μήνα . Ο πρώτος κεντρικός δρόμος έγινε πριν το 1940 και έβαλαν για συγκοινωνία δυο μόνο λεωφορεία, μέχρι τότε ο κόσμος ανεβοκατέβαινε  πεζός από τους χορτατζήδες ή μέσα από τα Εβραϊκά μνήματα . Στους πρώτους τώρα είναι  κτισμένες οι φοιτητικές Εστίες και στα δεύτερα κτίρια του πανεπιστημίου.

 

Τα πρώτα κτήματα λεγόντουσαν «Μπηλίρης». Τα κτήματα είχαν Εβραϊκούς  τάφους. Όλα τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες με αυλές και κήπους και οπωροφόρα δέντρα. Κάποια σπίτια είχανε δύο ή τρία πατώματα.  Η πρώτη εκκλησία του Συνοικισμού ήταν μια ξύλινη παράγκα και αργότερα κτίστηκε η σημερινή  εκκλησία αφιερωμένη στην κοίμηση της Θεοτόκου όπως η Μητρόπολη της πατρίδας.

 

Το δημοτικό σχολείο του συνοικισμού παλιά είχε μόνο τέσσερις τάξεις Α, Β, Γ, Δ   και  βρίσκονταν  πιο  πάνω  από  την  σημερινή  πιτσαρία -καφέ «Οίτυλος» κοντά σε ένα παρκάκι. Το παλιό γυμνάσιο ήταν στην οδό Εθνικής Αμύνης για τα κορίτσια και στην Ευαγγελίστρια για τα αγόρια. Εκεί που είναι το σημερινό μας σχολείο εκείνη την εποχή ήτανε βουνό.

 

Όλος ο συνοικισμός είναι αμφιθεατρικά χτισμένος ξεκινάει από τα πανεπιστήμια και φτάνει ως το δάσος του Σεϊχ Σου. Στους δρόμους του Συνοικισμού δόθηκαν ονόματα  που θυμίζουν Θράκη, όπως  Σκοπού, Σκεπαστού, Βιζύης, Βύζαντος, Πέτρας, Σαμακόβου και λοιπά.

 

Τιμήθηκαν και επιφανείς Θράκες, όπως ο ποιητής Βιζυηνός και ο καθηγητής της λαογραφίας του Α.Π.Θ. Στίλπων  Κυριακίδης  όπου πήρε και το όνομα  η οδός που μένω.

 

Εδώ και είκοσι χρόνια όμως η οδός που μένω  ονομάζεται Νέστωρ Τέλλογλου και το όνομά της το οφείλει σε μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα της πόλης μας τον Νέστωρ Τέλλογλου, ιδρυτή του «Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών».

 

Ο Τέλλογλου ήταν μεγαλέμπορος από επιφανή οικογένεια της Σμύρνης και μαζί με την γυναίκα του Αλίκη το 1972 χαρίσανε όλη την περιουσία τους και την συλλογή τους στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο για την ίδρυση του ιδρύματος. Το ίδρυμα άνοιξε τις πύλες του το 1999 και από το 2001 λειτουργεί αδιάκοπα.

 

Είμαι πολύ περήφανος που μένω σε αυτή τη γειτονιά με την πολύ μεγάλη  ιστορία. Πρέπει όλοι εμείς να φροντίζουμε τη γειτονιά μας και να μην ξεχνάμε ποτέ την ιστορία της. Μακάρι και εμείς να αφήσουμε μια τόσο μεγάλη κληρονομιά σαν κι αυτή που κληρονομήσαμε.